Afscheid, weer thuis

Tja aan alles komt een eind, so be it, dus ook aan onze vakantie. We zijn inmiddels al weer een klein weekje thuis, maar desalniettemin nog een kleine terugblik op de allerlaatste belevenissen van het afscheid tot het weer thuis komen.  14 februari is de dag van vertrek. Zoals ik al schreef kunnen we lekker op ons gemak vertrekken vanuit het resortje. Gisteren heeft Aad er nog voor gezorgd dat de auto er weer een beetje goed uitziet. Ja dat was wel nodig na al die omzwervingen van de laatste week door het achterland. Het laatste ontbijtje wordt voor ons klaargemaakt. Lekker. Iedereen dreutelt een beetje om elkaar heen, niet echt blij met het naderende afscheid. Op mijn gemak doe ik de laatste spulletjes in mijn  koffer. Dat is overigens nooit zo’n probleem als je alleen wat licht zomergoed bij je hebt en meestal je koffer niet eens uit  pakt. Dan komt Anna nog met iets speciaals. Ze heeft deze week in onze kamer gezien dat ik een rijststengel achter het opstaande randje van de schrijftafel heb gezet. Nog niet helemaal volgroeid (nog in de groene- i.p.v. bruine fase) maar door mij geplukt omdat ik nu eindelijk eens wilde zien hoe dat groeit. Anna vindt dit eigenlijk maar niets of beter gezegd ze wil me iets geven dat meer betekenis heeft dan zo maar een rijststengel. Voor ons vertrek komt ze met een zak met daarin een hele “streng”  gebundelde rijsstengels. Ze heeft deze al jaren bewaard. Ik begrijp uit haar verhaal dat Thaise families speciaal rijst bewaren die gebruikt wordt bij bijzondere gelegenheden zoals inwijdingen van huizen of huwelijken. Het is me duidelijk dat ze mij, iets voor haar zeer waardevols, wil geven. Ik neem het in dank aan en zal het zeker respectvol blijven bewaren als goede herinnering aan de fijne relatie die we met deze mensen hebben opgebouwd. Bij het afscheid wordt nogmaals de hoop uitgesproken dat we elkaar dit jaar in Nederland een keer zullen ontmoeten. Een zoon van Staffan woont in Amsterdam en het is al te lang geleden dat hij hem en zijn familie in Zweden heeft ontmoet. Dus wie weet. Het is voor mij ook helemaal niet ondenkbaar dat een volgende vakantie in Thailand weer bij hen wordt afgesloten. Ot wisselt nog snel wat voetbalwensen met Aad uit en zijn vrouw Wang vertelt mij nog dat ze misschien een volgend keer als we komen er wel een kind bij heeft. Ik vraag nog of ze zwanger is, maar ze zegt van niet, maar ze wil wel heel graag een tweede kind, een broertje of zusje voor de kleine Leo. Die boodschap geef ik Ot dus nog even mee, haha. Hij wordt zelfs een beetje verlegen geloof ik, maar het is wel duidelijk dat Wang niet alleen staat waar het om het krijgen van een tweede kind gaat. Luid toeterend verlaten we Sao Pao en gaan op weg naar het vliegveld in Krabi. We rijden dezelfde mooie route als op 8 februari en komen keurig op tijd in Krabi aan. De autoverhuurder hebben we van tevoren even ingeseind over het tijdstip van aankomst en deze staat al op ons te wachten. De tijd van wachten komt nu voor ons. In Krabi hebben we nog anderhalf uur, later in Bangkok nog vijfeneenhalf. Maar het verloopt allemaal lekker vlotjes. Eerst de koffers halen en opnieuw inchecken nadat ik mijn zomeroutfit heb verruild voor mijn spijkerbroek, trui, sokken, schoenen en jack. Zo bagage hebben we geen omkijken meer naar. Dan is et tijd voor een Starbucks, wat winkelen, wat eten, wat mensen kijken. Je weet hoe dat gaat. De tijd is voorbij voordat we er erg in hebben. Het vliegtuig naar Amsterdam vertrekt prima op tijd. Niet te geloven zeg ik slaap zelfs een aantal uren. Dat is voor het eerst en scheelt een flinke slok op een borrel. Om ca. kwart voor zes in de ochtend staan we op Schiphol en hebben direct aansluiting op de eerste trein naar Utrecht. Samen peuzelen we, we moeten er zelf om lachen, een hele zak popcorn (nog overgehouden van de avond met Ekachai Srivichai) naar binnen. Gatver wat zal dat voor een wee luchtje gezorgd hebben in de trein en dat ‘s morgens om kwart voor zeven. Om ongeveer kwart voor negen staan we in Deurne op het station ondanks 4 mededelingen van vertraging onderweg over wisselstoring, vertraging om deze- , vertraging om die reden, blabla…. Leve de NS, we zijn weer in ons koude, kleine kikkerlandje! Maar voor negenen zijn we ook weer thuis, heerlijk. Ik blijf nog wel even met deze vakantie bezig. Foto’s sorteren, mooi boek maken, verhalen doorvertellen etc. Het is zo weer tijd om over onze volgende reis na te gaan denken.